– Mummy, I can’t see – Ania (4 lata) skarży się z sofy na młodszą siostrę zasłaniającą jej telewizor.
– Po polsku proszę – odpowiadam z kuchni.
– Ja nie mogę widzieć. Ona mi słania.
– Zasłania ci, tak? – poprawiam. – Julka, odejdź od telewizora – mówię do dwulatki.
– No, dancing! – woła młodsza.
Porzucam kuchnię i wchodzę do salonu. W telewizji jest program z piosenkami.
– Aniu, zazwyczaj razem śpiewacie i tańczycie podczas tego programu. Nie chcesz dziś potańczyć z siostą?
– No!
– Po polsku proszę.
– No! Nie kce.
– Dobrze. Julka, przesuń się. Tańcz tam. Tutaj zasłaniasz siostrze.
– No! Tutaaaj! – kierowniczka stawia twarde warunki. – Łiiiś on de baś goł…* – rzuca się w wir pieśni i tańca.
– Aniu, to może ty przesuń się na drugi koniec sofy? Bęziesz dobrze widzieć.
– No, thanks.
– To ja idę do kuchni. Dogadajcie się same – mówię i wychodzę.
– Mummyyy!!! Ona mi słaaaniaaa!!! – Drama queen natychmiast uderza w łzawe tony. W sumie, zdziwiona jestem, że od tego nie zaczęła. Chora może jakaś, nieswoja.
Wracam do salonu.
– Albo jedna się przesuwa na podłodze, albo druga na sofie! Ale już! Jak nie, to wyłączam telewizor! I nie zmuszajcie mnie, żbym zaczęła krzyczeć! Bo jak zacznę, to…
– Ojj deeej long – kierowniczka kończy śpiewać i siada na sofie.
Widzieliście ją, Mistrzyni Ciętej Riposty się znalazła.